Zabij śmiechem dziada

Obrońcy i przeciwnicy

Opowiem wam historyjkę z mojej przeszłości telewizyjnej. Otóż po wprowadzeniu stanu wojennego z różnych względów znalazłem się poza „firmą”; przyjacielskie kontakty jednak pozostały i trwały mimo konieczności posiadania przepustek, blokowanych telefonów z „rozmową kontrolowaną” i temu podobnych nieistotnych pierdół. Jednym z moich kumpli „ze środka” był pewien świetny dziennikarz z redakcji wojskowej, zresztą wysokiego stopnia oficer, facet bardzo inteligentny. Z oczywistych powodów był blisko zarządzającej „firmą” paczki generalskiej. No i trzeba wam wiedzieć, że w pierwszym okresie wojskowi, którzy objęli władzę na Woronicza, czuli się najwyraźniej mocno niepewnie. Było to widać po dość rozpaczliwym poszukiwaniu poparcia w „cywilbandzie”, także tej nie do końca akceptowanej „po linii partyjnej”. Rozmawiając z owym kumplem przy jakimś piwku…

…spytałem się go pewnego razu, czemu generałowie nie korzystają z pełni władzy; mogliby przecież – powiedziałem – wydać każdy rozkaz… Nawet rozkaz montowania taśmy magnetycznej ze zwykłą filmową (wyjaśniam: to mniej więcej takie samo zadanie, jak posyłanie niewprawnego mechanika samochodowego do sklepu po pół kilo kompresji do kół). Ironicznie wyraziłem przypuszczenie, że panowie się jednak czegoś boją.

– Oczywiście – potwierdził najpoważniej mój rozmówca – masz zupełną rację. A wiesz, czego się boją?

Zamieniłem się w znak zapytania.

– Śmiechu – powiedział mój rozmówca. – To są inteligentni ludzie i wiedzą doskonale, że takie sukinsyny, jak ty na przykład, po tygodniu rozstrzelają ich dowcipami. A nie mogą nie dać powodów do kpin, bo się na robocie telewizyjnej ch… znają. Więc ich zniszczą szyderstwem. Bardziej mądrymi, mniej mądrymi, całkiem głupimi – dowcipasami. A ogólnego szyderczego śmiechu żadna grupa władzy ani żaden ustrój nie wytrzyma…

Dlaczego mi się to akurat dzisiaj przypomniało? Proste: oglądam z entuzjazmem (i szklaneczką stosownego płynu w wypielęgnowanej dłoni nieroba) spontaniczną demonstrację „antykrzyżowców” pod Pałacem Prezydenckim. Pełny wygłup: śpiewanie „Szła dzieweczka do Jareczka”, gra na siedząco w siatkówkę plażową, piosenki legionowe… Po drugiej stronie zawodzenia modlitewne i zdrowaśki.

Coś mi się wydaje, że zaczęła się egzekucja śmiechem na dużą skalę. Nie sądzę, by pisuary i radiomaryjce się z tego podniosły. Chyba to będzie koniec, uff.

Jednak generałowie z Woronicza byli dużo bardziej inteligentni. No, ale czy można było mieć jakąś wątpliwość w tym względzie?

Egzekucja odbywa się publicznie.