Wprost wspaniale

Już jakiś czas temu użyłem w tym miejscu pod adresem Tomasza Lisa określenia “dziennikarz totalny”. Obecnie powtarzam te słowa z całą świadomością raz jeszcze, pozostając pod ogromnym wrażeniem tego, co Lis potrafił w ciągu paru tygodni zrobić z tygodnikiem “Wprost”. Mówiąc najkrócej: z ohydnej propisowskiej prawicowo-lustracyjnej szmaty zdołał uczynić obiektywne i rzetelne pismo; w dodatku: niesłychanie ciekawe. Już dawno nie miałem w ręce tygodnika, w którym chciałoby mi się przeczytać niemal wszystkie teksty; a tu tak właśnie jest. To się czyta; czyta się bez irytacji, za to z zaciekawieniem. Nawet wówczas, gdy nie ze wszystkimi tezami czytanego artykułu można się zgodzić.

Co więcej, pismo jest teraz znakomicie łamane, czytelne, ładne po prostu. Obawiam się (a może lepiej powiedzieć: mam nadzieję), że moja ukochana “Polityka”, której wiernym czytelnikiem jestem od pierwszego numeru do dziś, będzie się musiała zdrowo wysilić, by sprostać konkurencji. Ale „Wprost” też zamówiłem w moim kiosku – i niniejszym informuję kogo trzeba, że pani kioskarka zameldowała mi o jakimś sześcio-dziesięciokrotnym wzroście zainteresowania tym tytułem pod nowym kierownictwem. Co prawda, mój kiosk jest położony w faktycznie inteligenckiej części warszawskiego Żoliborza, ale ta rekomendacja mi wystarcza.

Powtórzę zatem: nie było jeszcze w Polsce – jak sięgnę pamięcią – dziennikarza tak uniwersalnego, tak niebywale zdolnego i z takimi predyspozycjami jak Lis. On umie absolutnie wszystko, w dodatku te niezwykle rzadkie umiejętności są w jego wypadku wręcz zwierzęco naturalne; on się chyba po prostu taki urodził. Z równą swobodą i całkowitym brakiem tremy porusza się w studiu telewizyjnym jak i radiowym; ma na dodatek znakomite warunki fizyczne, w tym rewelacyjny głos. Pisze książki, świetnie na żywo potrafi skomentować bieżące wydarzenia (przy czym improwizowany komentarz ma początek, rozwinięcie i puentę, wygłaszany zaś jest znakomią polszczyzną), doskonale też pisze w prasie  – bardzo lubię jego teksty w “Gazecie Wyborczej”, a „wstępniaki” we „Wprost”, to po prostu felietonowe perełki – wreszcie płynnie mówi po angielsku. Ma, okazuje się,  wybitne zdolności organizacyjne: w końcu, to on stworzył “Fakty” w TVN I był ich pierwszym szefem. Obecnie – okazało się – potrafił natychmiast narzucić swoją wizję tygodnika zespołowi; i jest to wizja sensowna.

Nie znam osobiście Tomasza Lisa. Wiem, że ma charakter i odwagę cywilną. Potrafi – co ogomnie cenię – pójść pod prąd opinii publicznej. Potrafi się również postawić szefom i nie zaniża wobec nich wymagań w imię własnego świętego spokoju; jest – słowem – hardy i asertywny. Słyszałem o nim rozmaite rzeczy; pracowali z nim niegdyś moi studenci, którzy nieco narzekali na jego ciężką rękę i – jakby to powiedzieć delikatnie – ostry język. Nie wiem, może to prawda. W dziennikarstwie jednak – jak rzadko w którym zawodzie – obowiązuje biblijne “po owocach ich poznacie je”. A owoce  Lisa są wyborne w smaku i to mi najzupełniej wystarczy.

No, a w dodatku ma tak cudowną osobę koło siebie, jak pani Hanna. Jeśli ona mu zaufała i stoi twardo koło niego, to to też coś mówi o tym człowieku. Panie Tomaszu, panie redaktorze: wyrazy uznania i gratulacje. I tylko jedna prośba: troszkę więcej problematyki naukowo-edukacyjnej w tygodniku. Przy czym nie tylko tematyki biologiczno-medycznej, jeśli można. Poproszę – tak ze 4 pełne kolumny co tydzień.