Wojny krzyżowe

Od samego początku obserwowałem (z zaciekawieniem, ale i z rosnącym obrzydzeniem) narastający konflikt w sprawie krzyża, postawionego ciupasem po smoleńskiej katastrofie pod Pałacem Prezydenckim. Piszę “ciupasem”, bo te dwie skrzyżowane belki są taką samą samą budowlą jak każda inna i na ich postawienie w cywilizowanym kraju potrzebne jest jakieś zezwolenie: właściciela obiektu, miasta, cholera wie kogo. Ale w cywilizowanym kraju, nie zaś na talibańsko-katolickich peryferiach Europy… Tu, oczywiście, nikt nikogo o pozwolenie nie prosił. Publika sobie postawiła – i ma być. “Wola katolickiego ludu”.

Nie miałem żadnej wątpliwości, że ten krzyż i te płonące światełka są zarzewiem potężnego konfliktu; który też nastąpił. I wcale się nie skończy z przeniesieniem obiektu do koscioła Św. Anny. Niech nikt nie ma złudzeń. Sam owo przeniesienie skończy się bez wątpienia dziką awanturą, bo “broniących krzyża” oszalałych “patriotów” trzeba będzie obezwładnić siłą – i nie będzie to sprawa prosta, gdyby nawet – co sugeruję – zamiast użyć oddziałów prewncji PP, powierzyć realizację operacji sporym siłom psychiatrycznym i pielęgniarzom z kaftanami bezpieczeństwa. Oczywiście, zaraz po tym rozpocznie się wściekły jazgotliwy atak na rząd i Platformę, w czym potężną rolę będą odgrywać przykościelne media; bo sam kościół naturalnie nabierze wody w usta.

Bo w istocie rzeczy nie chodzi tu ani o wiarę, ani o pamięć o ofiarach tzw. “zbrodni smoleńskiej”. Chodzi o prawo zdziczałego tłumu do robienia co chce (w gruncie rzeczy czym się ta cała afera różni od palenia z byle okazji opon pod sejmem przez jakichś pijanych brudasów z dwoma paluchami w górze?), prawo nader wygodne dla wszelkiej opozycji, zwłaszcza zaś tej od Ocalałego Brata.

Zrobienie z tym porządku i wprowadzenie żelaznych reguł praworządności jest wszystkim nie na rękę. Bo usuwa pretekst do awantury, a w III RP politykę się uprawia w dużej mierze właśnie awanturą, wrzaskiem i wyzwiskami, a jak trzeba – to i bijatyką. Żeby ją uprawiać inaczej, trzeba by mieć o parę chociaż szarych komórek w mózgu więcej, niż mają nasi – pożal się boże – politycy.

Jedyna rzecz pocieszająca w tym wszystkim – to łatwa do wyobrażenia sytuacja, jakby ten sam krajobraz wyglądał w restytuowanej IV RP. Dywan płonących kaganków płonąłby od Zamku Królewskiego po Uniwersytet, prezydent (zakladając, że zostałby nim wiadomo kto) zaczynałby dzień od modłów na kolanach pod Przenajświętszym Znakiem – już nie drewnianym, ale z czystego złota – o 8.47 obowiązkowo biłyby wszystkie dzwony, zaś co tydzień odbywałaby się procesja. Na transparentach, noszonych przez jakieś ohydne babska z obłędem w oczach, napisy “Bij Żyda i masona”. “Pedałom i lesbom wstęp wzbroniony” i “Precz z bezbożną Unią”…

Na razie – już po ogłoszeniu informacji o porozumieniu – pod Pałacem pojawiły się dziateczki w komunijnych strojach. Śpiewają jakieś religijne hymny. I… piosenki powstańcze.

Powiem wyraźnie: rodziców tych dzieci i tych dorosłych, którzy tę nową demonstrację zorganizowali, z chęcią – jak jestem przeciwnikiem wszelkiej brutalności – skazałbym na publiczne wybatożenie. Oczywiście, po pozbawieniu praw rodzicielskich i praw do nauczania w jakichkolwiek szkołach; obawiam się bowiem, że kryją się za tym jacyś “wychowawcy”.