Zniechęcenie/zbrzydzenie

…to jest dokładnie to uczucie, które zaczyna autorowi niniejszych słów towarzyszyć, gdy myśli o napisaniu kolejnego posta. Minął oto bowiem długi weekend; ileż – okazało się – jest ważniejszych rzeczy na świecie od polityki i mediów! Spacer do pięknie rozwijającego się parku, choćby; albo szklaneczka whisky; albo zmontowanie półek w piwnicy czy rozmowa z psem… To motywacja pozytywna do przerwy w pisaniu; była i negatywna.
Oczywiście, w polityce działo się bowiem co nie miara, jak to w tym chorym umysłowo kraju zazwyczaj bywa nawet wówczas, gdy teoretycznie wypadałoby „dać se siana”. Ot, afera z Barbarą Blidą, w której prokuratura kręci na potęgę – ale przecież przerżnie i umoczy tyłek swojego oberszefa bez wątpienia, bowiem mec. Piotrowski ma chwyt buldoga i nie popuści, choćby miał „niepatriotycznie” skatować pisowskie towarzystwo w Strasburgu czy gdziekolwiek. Ot, kretyński projekt ustawy „dezubekizacyjnej” (cóż za słowo!), który ma w oczywisty sposób mniej szans w Trybunale Konstytucyjnym – nie mówiąc już o Trybunale Praw Człowieka – niż ja w „Tańcu z gwiazdami”. Ot, kolejne majaczenia niewykształconych prowincjonalnych przygłupów i kurdupli na temat nazw ulic i lokalizacji jakichś pomników… Ot, ten od weszpolaków znowu się nadął i zaprotestował przeciw europejskiemu podręcznikowi historii, bo mu za mało było bozi…

Czy oni muszą marnować moje podatnicze pieniądze na te wszystkie głupoty?

Tak wygląda polska norma, silnie niestety wspierana przez media – nie z przekonania, jak sądzę, wspierana, ale dlatego, że jest to jedyna padlina, którą się można pożywić; obrzydliwość. Zaczyna być widoczne gołym okiem coś szalenie niepokojącego: oto nawet w do niedawna dość spokojnych programach typu dyskusyjnego (powiedzmy, w „Loży Prasowej”) obecni tam coraz częściej i coraz bardziej masowo prawicowi dziennikarze – w wielu wypadkach: sztucznie wylansowane gwiazdki, młode i bez doświadczenia, warsztatu ani wiedzy, ale za to bardzo pewne siebie – nie rozmawiają już, lecz warczą na przeciwnika i odymają pogardliwie usta na wypowiedź rozmówcy – nie mając argumentów ani inteligencji, pozwalającej choćby wybrnąć z sytuacji bon-motem…

A propos bon-motów: dla Przemysława Edgara są to „bomonty”. I to stworzenie robi za gwiazdę na pisowskim podwórku! I „to” ma być wicepremierem!

Powracając do dyskusji: nieliczni przedstawiciele nieprawicy (bo przecież autentyczna lewica pojawia się w tych programach w ilościch homeopatycznych…) gubią się i pozwalają zakrzyczeć. Nie potrafią – to przykład z ostatniej niedzieli – na szantażowe „bo stąd wyjdę” jednego z braci Karnkowskich, który mniej wiecej tak zareagował na kłopotliwą dla siebie sytuację, odpowiedzieć na przykład: „a dla mnie idź pan w cholerę” – tylko pokornie przerywają swoją wypowiedź…

Doprawdy: traci sens oglądanie tego i komentowanie. Z ekranu leją się głupota, chamstwo i hucpa tak straszne, że słychać tylko tupanie: to ludzkie pojęcie przechodzi.

Więc coraz prawdopodobniejsze jest, że ten blog zaniknie. Coraz bardziej rozumiem Oliveirę.