Słuchajcie Zembatego, mądrze mówi stary bard

W blogu Maćka Zembatego stosunkowo rzadko pojawiają się nowe teksty – i trudno się dziwić, artysta nosi ciemne okulary nie dla szpanu, ale dlatego, że ma rzeczywiście poważne kłopoty ze wzrokiem, a poza tym niesamowicie intensywnie pracuje nad nowymi nagraniami – ale jak się już pojawią, to są smaczne. Polecam wam niniejszym jego list otwarty do Jarosława Odstawionego; zamieszczam tu obszerne wyjątki, całość u Maćka. Pisze więc Zembaty tak: Niedrogi Jarku,
Nie wiem czy mnie jeszcze pamiętasz, ale dowodu nie musisz mi na to dawać – zwłaszcza osobistego. Z umieszczonego w nim numeru PESEL wynika jasno, że jestem od ciebie starszy. Różnica wieku między nami uległa siłą rzeczy pewnemu zatarciu, ale w naszych zielonych chłopięcych latach miała on ogromne znaczenie i dlatego na szczęście nigdy nie musiałem się bawić ani z tobą ani z twoim bratem. Już wtedy niespecjalnie was lubiłem. Nie lubiłem ani was, ani waszej mamy Jadwigi. O ile pamiętam nikt was właściwie nie lubił – ani na warszawskim Żoliborzu, ani w Łódzkiej Wytwórni Filmów Fabularnych, gdzie znowu przyszło nam spotkać się ze sobą. Wy kręciliście, kompletnie moim zdaniem nieudaną, adaptację zabawnej skądinąd powieści Kornela Makuszyńskiego, ja zaś statystowałem w innej produkcji. Winę za klęskę waszej bajki, w której zagraliście rolę Jacka i Placka ponosicie oczywiście wy. Nie wiem, który z was grał Jacka, a który Placka. Nie ma to jednak najmniejszego znaczenia, bo obaj wypadliście jednakowo tzn. do dupy i potem było już zawsze tak samo. Byliście beznadziejni podczas tak zwanego Karnawału Solidarności (wtedy też się spotkaliśmy i to niejednokrotnie, ale ten blog byłby zdecydowanie za długi gdybym musiał liczyć w nim wszystkie wasze potknięcia, pomyłki i bezsensowne teksty jakie udawało wam się wygłaszać podczas krajówek, a zwłaszcza pierwszego zjazdu „S” w hali Olivii).

Najstraszniejsi byliście jednak zdecydowanie podczas waszej ministerialnej współpracy z prezydentem Wałęsą. Zawsze lubiłem Lecha (oczywiście Wałęsę, a nie twojego brata). Nie mogłem się powstrzymać i napisałem wtedy parodię piosenki Niemena, z której – o ile jeszcze pamiętam, poniekąd wbrew tytułowi: „Czy to jeszcze Wałęsa tamten Lechu sprzed lat, czy otyłe bliźnięta przesłoniły mu świat? Czy to jeszcze Wałęsa, czy to jeszcze nasz Lech? Jeśli wygra to przegra…” – nie ma sensu ciągnąć tego dalej.

Oczywiście chodziło o pamiętne wybory, w których podczas debaty TV biedny Wałęsa zaproponował Kwaśniewskiemu uścisk nogi – to pewnie był wasz pomysł. Jeżeli tak, to serdecznie gratuluję. Waszą specjalnością było, jest i będzie deprecjonowanie najważniejszej i jedynej postaci historycznej (oczywiście jeśli nie liczyć JPII) jaka, pomimo waszych obrzydliwych usiłowań, zdobyła sobie na zawsze, w przeciwieństwie do was, drogie ziemniaczki, trwałe miejsce w historii świata.

To, co jednak, Niedrogi Jarku, wyprawiasz w ostatnich miesiącach, tygodniach i dniach od chwili przegranych przez PiS wyborów skłania mnie do złożenia ci uprzejmej prośby, żebyś jak najprędzej i dobrowolnie poddał się, najlepiej razem z bratem, ocenie zdrowia psychicznego, wydanej przez niezależną komisję, składającą się z najlepszych psychiatrów polskich i zagranicznych, powołaną specjalnie w tym celu przez sejm nieIV RP.

To byłoby na tyle.

Mój przyjaciel, członek senatu RP, zresztą z twojego ugrupowania, słuchając tego, co powiedziałeś o milionach młodych ludzi, szukających w internecie nie tylko wymienionych przez ciebie „rozrywek”, lecz przede wszystkim możliwości uczenia się i po prostu pracy, przy okazji obrażając ich tak, jak to tylko ty potrafisz, powiedział: „To się musi skończyć kaftanem”. Miał rację.

Chciałbym cię nigdy, ale to już nigdy nie oglądać i dlatego powiem ci na zakończenie żegnaj, Jarku, względnie „Farewell Mr. Jarek. Farewell…” – tym samym tonem, którego użył Wokulski, żegnając się z Izabellą, kurwiącą się wcześniej na jego oczach w przedziale kolejowym ze swoim starym kochankiem.

Na zakończenie – posłuchajcie Macka. Piosenka o Maruśce z dysku „Piosenki z trumienki”. Lubię ją.