Smutek matematyka

Kiedy Donald Tusk mianował ministrem edukacji Katarzynę Hall – miałem pewne pozytywne nadzieje. Onaż dama ma bowiem wykształcenie matematyczne, które – tak sądziłem – oznacza, iż charakteryzuje ją zdolność do logicznego rozumowania, chłodny umysł, głęboki racjonalizm. Sam kończyłem przed laty matematykę, w środowisku zawodowych matematyków obracałem się wiele lat – i wiem, że poza miłymi wariatami (których ci u nas w tym zawodzie jednak sporo…) są to ludzie z niebywałym poczuciem humoru, spokojni, sympatyczni – i w większości w żaden sposób niezideologizowani. W szczególności większość przedstawicieli tego zawodu jest – tak mi się wydaje, bo badań przecież żadnych nie prowadziłem – co najmniej indyferentna, w żaden sposób nie zaangażowana religijnie. Oznacza to – w moim rozumieniu – idealne predyspozycje do pracy w republikańskim aparacie państwowym, który powinien być przecież skrajnie świecki i racjonalny.

No i pani Katarzyna srodze mnie zawiodła. Jak wiadomo, od samego początku III RP do szkół wessał się – za zgodą władz państwowych – Kościół; no, ale ostatecznie (choć z obrzydzeniem) lekcje religii w szkole da się tolerować pod warunkiem, że są one nieobowiązkowe i wymienne z lekcjami etyki; jest to jakiś kompromis, zwichnięty prokościelnie, ale kompromis.

Dziś pani Hall proponuje – bo etyków u nas na lekarstwo i teoretyczna możliwość wymiany religii na etykę pozostaje czystą fikcją – aby etyki zaczęli nauczać… katecheci. Są pod ręką, znają temat…

Przychodzi na myśl słynna anegdota o reklamie Forda-T: mogą sobie państwo zamówić auto dowolnego koloru, pod warunkiem, że będzie czarne. Przecież ta etyka miała być alternatywnym widzeniem świata, neutralnym, laickim, być może nawet ateistycznym!

Ręce i piersi opadają.