Casus panny Marek

Media żyją aferą dopingową Kornelii Marek. Jak na nasze medialne obyczaje – KM traktowana jest nadzwyczaj łagodnie, z wyraźnie zamierzonym “obiektywizmem”. No bo jakże to tak – potępić człowieka, który “przyniósł chwałę Polsce”? Może niewielką, ale zawsze?

Nie umiem i nie chcę patrzeć na tę sprawę obiektywnie; z wielu powodów. Zatem kilka prawd; po kolei. Po pierwsze, zorganizowany sport wyczynowy od dawna nie jest żadnym sportem (czyli współzawodniczeniem dla własnej przyjemności miłośników różnych gier i zabaw), tylko zwyczajnie profesjonalnym widowiskiem, cyrkiem karmionym reklamą – z tym w dodatku, że niektóre jego dyscypliny nigdy w życiu wręcz by nie istniały publicznie, gdyby nie media. Skoro zaś jest widowiskiem i przedsięwzięciem biznesowym, to trudno sobie wyobrazić, by pracownicy tej branży (wszyscy ci “działacze”, sędziowie, trenerzy i sami zawodnicy) nie dbali o jego nośność reklamową, a przy okazji swoje dochody. Ta nośność będzie tym większa, im więcej poleje się medialnej “krwi i spermy”. Tak więc doping musi być tu obecny, i to w o wiele bardziej masowym wydaniu, niż to wiemy. Lanie krokodylich łez niczego tu nie zmieni.

Swoją drogą, czasem sobie myślę, że za kilkadziesiąt lat może to wszystko razem wyglądać tak: zamiast sprawozdań ze stadionów będziemy oglądali transmisję z laboratoriów medycznych (albo wręcz z odpowiednio zaaranżowanego studia telewizyjnego), w których najpierw się każdego zawodnika tu i tam zmierzy, zważy i obwącha ze wszystkich stron, a następnie pracujący z tymi “sportowcami” naukowcy pokażą specjalnemu jury jakieś recepty. Jury pomyśli, coś tam policzy na komputerku i ogłosi podział medali; zawody będą już nikomu do niczego niepotrzebne. A na podium wejdą nie zawodnicy, ani owi “prowadzący ich” naukowcy nawet, ale po prostu… sponsorzy. Zamiast flag będzie się oczywiście oglądać logo, hymny zaś zastąpi jakaś pieśń korporacyjna…

Druga sprawa: przypisywanie dzisiejszemu sportowi “waloru patriotycznego” jest totalnym wedle mnie idiotyzmem. Jaka chwała dla mnie osobiście (oraz dla mnie jako członka zbiorowości), że jedna czy druga panienka pobiegnie sekundę, albo i dziesięć sekund szybciej od panienki o inaczej brzmiącym nazwisku, albo paru facetów – na ogół obdarowanych naprędce “obywatelstwem” mego kraju – wepchnie innym facetom między dwa patyki napompowany powietrzem skórzany worek więcej razy, niż oni im? Jaki dla mnie wstyd, jeśli panienka pobiegnie wolniej, albo “nasz chłopak” weźmie od “ich chłopaka” po pysku? Przecież mnie to w ogóle nie dotyczy! Więc i tuszowanie pod pozorem “miłości ojczyzny” nadużyć i tak lipnych regulaminów, to po prostu nie tylko hipokryzja, ale postępek bez sensu.

Po trzecie. Skoro już bawimy się w te kretynizmy, skoro wydaje się, że ze względów społecznych (“ciemny lud żąda”; i słynny przymiotnik jest tu wyjątkowo trafnie postawiony…) nie ma wyjścia, to potraktujmy rzecz serio. Pracownik, który poważnie narusza reguły zawartej umowę o pracę, powinien iść do diabła; na bruk, bez żadnej litości. Jak panna Marek zrobiła to, co zrobiła, a nie ulega to żadnej wątpliwości  – powinna dostać dożywotnią dyskwalifikację we wszystkich możliwych dyscyplinach sportu, jakie jej mogłyby przyjść jeszcze w życiu – po to, by innym się nie chciało. Ma być skończona; ona i jej wszyscy trenerzy i pomocnicy. Bez wdawania się w żadne subtelności. W końcu – tyle jest pożytecznych zajęć, w tym na świeżym powietrzu. Na przykład – zamiatanie ulic…

Umowa z tymi ludźmi, którzy chcą jeszcze te cyrki pod tytułem olimpiady, mistrzostwa i tak dalej oglądać, jest bowiem na razie taka: robimy to czysto, nie kantujemy.

Jestem – to na marginesie – zdania, że wszelkie donacje państwowe – utrzymywanie lekarzy, masażystów, trenerów i tak dalej – są bez sensu, podobnie państwowe stypendia dla “sportowców”. Chcesz być gladiatorem – załóż sobie własną stajnię, za własne pieniądze. Haruj. Lub daj się kupić jakiejś firmie – ale co ma do tego państwo?

Że sport wyczynowy pozwala robić niesłychane kariery ludziom z absolutnych nizin społecznych, różnym bezmózgim debilom, którzy w życiu bez niego nie uzyskaliby zapewne świadectwa podstawówki nawet? A no – tak właśnie jest. Ale czy to dobrze?