O damach, kobietach i kocmołuchach

Lubię tenis i serdecznie kibicuję Marii Szarapowej. Uważam ją za księżniczkę światowego tenisa. To osoba niezwykłej urody, niewiarygodnie uzdolniona sportowo, dzielna (potrafiła wyjść z zawodowego niebytu po ciężkiej kontuzji) i emanująca zimnym dystansem do kibicowskiej i plotkarskiej hołoty. Ona nie pospolituje się rozmowami z byle „lifestylowym” portalikiem, nie obnosi z własną fizjologią. Jej zimna, skupiona twarz nie zdradza emocji, gdy czeka na serw przeciwniczki. Nie ciska rakietą o kort, nie robi głupawych min. Jest damą.

Na internetowych forach nie jest lubiana. „Pani księżniczka”, „wyjec” – piszą o niej z przekąsem i czytelną nienawiścią jakieś prowincjonalne kocmołuchy, które odreagowują zapewne własny żałosny zapuszczony brzuch i buźki, na widok których mdleją nawet okoliczni menele. I to, że podobno dama ta zarabia jakieś 25 mln dolarów rocznie; sumę, dla osoby na bezrobociu w Górce Dolnej niewyobrażalną.

Kibicuję jej. Na drugim miejscu niemal równie doskonałej (w każdym razie: gdy idzie o urodę) Anie Ivanović. Nie naszej rodaczce; sam fakt, że jest rodaczką mnie nie kręci bowiem w najmniejszym stopniu. Nie ukrywam, że jestem wzrokowcem – i jak zestawiam wygląd obu pań, to wybór jest dla mnie oczywisty; szczegóły uzasadnienia litościwie (dla rodaczki) pominę. Fochy i miny rodaczki, jej walenie rakietą w kort i krzywienie wąskich złych ust – nie są sympatyczne. A w dodatku rodaczka dała się widzieć na jakimś pisowskim spędzie rocznicowym; więc nie tylko wygląd, ale i jej poglady mi nie odpowiadają.

I tyle o tenisie. Ale dalej będzie o damach – jak Szarapowa – i tylko kobietach, jak rodaczka.

Drugi przykład dotyczy profesji, którą lubię: dziennikarstwa telewizyjnego. W tej dziedzinie lubię, szanuję i cenię Hannę Lis, którą – żeby zachować spójność stylistyczną – uważam za księżniczką polskiego małego ekranu. To, jak tamta, osoba niezwykłej urody, niewiarygodnie utalentowana telewizyjnie i także dzielna. Jak tamta, potrafiła wyjść z kilkuletniego niebytu zawodowego. Jak od Maszy od niej też zionie zimnym dystansem do hołoty. Jak tamta, potrafi czekać na serw przeciwnika. Jak tamta, jest damą.

Na forach internetowych też jej nienawidzą; mniej więcej ten sam to rodzaj przeciwników, co w wypadku Szarapowej: prowincjonalne kuchty (a kategoria ta obejmuje również cierpiące na widok pani Hanki… niezdolne lub paskudne koleżanki z pracy) , które nigdy w życiu nie będą zarabiały tyle, nigdy w życiu nie będą miały męża klasy  Tomasza Lisa – i którym lustro nigdy nie powie nic miłego.

Ostatnio naukowe czasopismo „Superexpress” (nie wiem, czy tak się to pisze – nie biorę paskudztwa do ręki…) uradowało się, że w kilku (trzech, bodajże) „Panoramach” widownia okazała się mniejsza niż kiedyś. Połączono to – a rzecz jest absolutnie incydentalna – dość zręcznie, choć wrednie, z powrotem pani Hanny do tego programu; zręczność polegała na tym, że gazetka uniknęła w budowaniu skojarzenia jednoznaczności; ot, walnięto taką – w iście pisowskim stylu – insynuacyjkę. W końcu, już jakieś tam procesy z Lisami poprzegrywali, więc bojąc się ugryźć – chcą choćby nasikać na buty…

Jak to kundle.

Dziwniejsza sprawa z dość egzotyczną organizacją prawicowych propagandystów, jaką staje się niestety coraz wyraźniej obecnie „odzyskane” tzw. Stowarzyszenie Dziennikarzy Polskich (proponowałbym, by zmieniła nazwę na Prawdziwie Polskich; wówczas sprawa byłaby jednoznaczna…). Otóż w portalu tej organizacji pani Agnieszka Romaszewska podjęła ochoczo ten sam temat, opluwając z radością koleżankę i wieszając na niej i na telewizji przy okazji całe stado psów; nie ulega wątpliwości, że z motywacji i intencji dokładnie takiej samej, jak opisana wyżej. No i tekst ten wisiał na portalu SDP dosłownie kilka godzin; zdaje się, że nawet administrator owej witryny uznał, że p. Romaszewska zrobiła z niej już przesadnie magiel. A mogłaby po prostu spojrzeć w lustro i dać sobie spokój.

Te uwagi o damach, kobietach i kocmołuchach jakoś wypada zakończyć. Obawiam się, że nie będzie to całkiem optymistyczne dla pani Hanny; jednak pozycja Pierwszej Damy Polskiej Telewizji (proszę zwrócić uwagę, że nie piszę Telewizji Polskiej – i wiem co robię, i dlaczego) nie jest tak trwała ani obfitująca w profity  jak Pierwszej Damy Światowego Tenisa. Więc o Maszę troszczyć się nie muszę; a pani Hannie powiem tyle: niech panią trzyma w formie myśl o tym, że są ludzie myślący o Niej tak, jak ja. Sądzę nieskromnie, że dla nas warto otrząsnąć się z tego łajna, którym panią obrzucają.

A swoją drogą chętnie bym – pani  Hanno – zobaczył panią jako prowadzącą jakiś porządny publicystyczny talk-show. Taki „czysto męski”. Wiem, że nie zechce pani zapewne w tej dziedzinie konkurować z mężem. Ale ja bym taki program kupował w ciemno.