Zbrzyd

Byłem – jakżeby inaczej – na pogrzebie Janka Suzina. Sporo ludzi z dawnych lat było; niektórych nawet poznałem, bo upływ czasu na nas wszystkich odbił się bezlitośnie. Ale jednak na niektórych mniej. Irena Dziedzic, Krystyna Loska, Edyta Wojtczak, Bogusia Wander są w formie, podobnie jak paru ludzi z techniki; szczytem wszystkiego jest Mietek Grudniak, operator kamery, który wygląda dokładnie tak, jak go pamiętam sprzed pół wieku!

Ale nie o tych, którzy przyszli na warszawskie Stare Powązki, chce pisać. Chcę napisać – i to, powiem z miejsca, z najwyższym obrzydzeniem, o tych, których nie było – a którzy w moim przekonaniu być powinni. Ten pogrzeb był pogrzebem ikony polskiej telewizji publicznej; jak już pisałem, człowieka, który był najdłużej pracującym na wizji spikerem telewizyjnym nie tylko w tym dziwnym kraiku, w którym los kazał nam żyć – ale na świecie. Myślałem, że na Powązki przyjdzie w komplecie Krajowa Rada Radia i Telewizji oraz – również w komplecie – zarząd firmy na Woronicza. Że złożone zostaną na grobie Janka wieńce od tych instytucji, dla których jego praca była zaszczytem. Że ktos powie o Nim dwa słowa; choćby zdawkowe, choćby formalne…

A tu: nic. Psa z kulawą nogą. Nawet nekrologu Janka w imieniu TVP nie było.

Panie Dworak, panie Braun: za lat dziesięć nikt nie będzie pamiętał, że tak nazywający się osobnik pełnił kiedyś jakąś funkcję publiczną; a Suzina będą pamiętać nadal. Daliście, urzędasy, plamę maksymalną. Skompromitowaliście siebie i swoje instytucje. Wstyd. Paskudztwo.

I będzie wam pamiętane.

Od dziś każdy, kogo w jakikolwiek sposób wyróżnicie, powinien się uważać za obrażonego i zniesławionego. Apeluję do wszystkich dawnych kolegów: nie przyjmujcie już żadnych wyróżnień, nie utrzymujcie żadnego kontaktu z „firmą z Woronicza”. Podobno szykują tam jakiś jubel i – po raz pierwszy zresztą – planują zaprosić jeszcze żyjących weteranów. Odeślijmy te zaproszenia i nie czyńmy zaszczytu amatorom i prostakom. Dość tego.

Po pogrzebie Janka szliśmy z Grudniakiem do przystanku. Byliśmy zgodni: chce nam się rzygać. Byliśmy zgodni: mieliśmy w ciągu tych wielu lat istnienia w Polsce telewizji, w której Janek był od pierwszego dnia, a my – nieco krócej, tylko dwóch szefów wartych szacunku. Byli to Włodzimierz Sokorski i Maciej Szczepański. A wszystko, co po tzw. transformacji – to mierzwa. Niszcząca, nieprofesjonalna, niezdolna, tępa, bez polotu i bez klasy mierzwa.

Zbrzyd.