Brawo Sikorski

Nie przepadałem dotychczas za ministrem Sikorskim, delikatnie mówiąc. Jego ostentacyjny antykomunizm jest dość drażniący, ta „strefa zdekomunizowana” wyznaczona wokół posiadłości – idiotycznie pozerska, powtarzany zaś konsekwentnie pomysł wyburzenia Pałacu Kultury – wręcz kretyński. Nie podoba mi się też jego podkreślanie swojego „czynnego udziału” w walkach w Afganistanie za czasów interwencji radzieckiej: jeśli to prawda, to złamał zasady etyczne korespondenta wojennego (którym podobno był), bo dziennikarzowi w takiej sytuacji w ogóle nie wolno wziąć broni do ręki; jeśli zaś nieprawda – no to chyba jeszcze gorzej, bo uprawia niezbyt etyczny „piar” i podlizuje się prawicy; nie mówiąc o tym, że osobiście nie chwaliłbym się wspieraniem talibów nawet wówczas, gdy jeszcze nie było do końca wiadomo, że to sukinsyny.  Ale, jak słusznie pisze w dzisiejszej „Wyborczej” Jacek Żakowski – człowiek traktowany w całości nie jest nigdy jednoznaczny; jednoznaczne mogą być tylko jego poszczególne czyny. No i ministrowi Sikorskiemu zdarzyło się coś, za co go muszę z czystym sumieniem pochwalić.

Mianowicie, Sikorski wypowiedział wojnę szalejącym na polskich forach internetowych antysemitom i rasistom. Wysłał pismo do prokuratora generalnego, wzywając go do interwencji i spowodowania ostrej reakcji wobec adminów portali, na których ukazuję się haniebne komentarze. Przypomniał obowiązujące przepisy, obarczające za tego rodzaju ekscesy właśnie adminów.  Został potraktowany jako składający zawiadomienie o przestępstwie i przesłuchany w Prokuraturze Okręgowej w Warszawie.  Nie poprzestawszy na tym – pozwał „Fakt‚ i „Puls Biznesu” w drodze cywilnej (skorzystał przy tym – tu pewien smaczek – z usług mec. R. Giertycha) w obronie siebie samego (pisano o nim na forach straszne rzeczy) i swojej żony, świetnej pisarki i dziennikarski amerykańskiej, uroczej kobiety, pochodzenia żydowskiego, Anne Applebaum.

Ma w tej kwestii moje całkowite poparcie. Jeśli jeszcze dopomoże wziąć za mordę kiboli, którzy też z rasizmu zaczynają robić swój sztandar – przestanę się nabijać z tej jego obsesji w sprawie Pałacu. W końcu i tak nie ma takiej siły, żeby ten budynek zburzyć, więc niech sobie bredzi. Nobody is perfect – jak brzmi ostatnie zdanie filmu „Pół żartem, pól serio”, wypowiadane przez sędziwego milionera na wieść o tym, że jego ukochana jest mężczyzną.