Pożegnanie przyjaciela

Był ze mną 16 lat. Nie rozstawaliśmy się w tym czasie na dłużej, niż dwa dni. Rozumiał mnie w pół słowa i niczego absolutnie nie wymagając – dawał mi swoje zaufanie i niebywałą żywiołową sympatię. Witał mnie zawsze z jednakowym entuzjazmem – niezależnie od czasu mojej nieobecności w domu. Krzyk radości był taki sam, gdy wracałem po kwadransie, jak po ośmiu godzinach. Zawsze będę pamiętał nasze spacery – kiedy dochodziliśmy do skrzyżowania ulic, przystawał i patrzył pytająco; kiedy mówiłem „przyjacielu, w prawo” lub „w lewo”, bezbłędnie wybierał drogę. Wiedział doskonale, że po wieczornym powrocie do domu należą mu się trzy dropsy; nie dwa, i nie cztery – ale właśnie trzy. Po dwóch dopominał się o następny, po trzecim szedł do siebie.  Był wielkim, mądrym i czułym, dzielnym małym psem o wspaniałym charakterze, kapitalnym poczuciu humoru i nieustającej chęci do zabawy. Odszedł – ale muszę go upamiętnić. Zbyt ważny był dla mnie ten cudowny ratlerek, pies nad psy.

Ponad 16 lat temu zobaczyłem go przypadkiem na podwórku na rękach nastolatka. – Bardzo bym chciał mieć takiego psa – rzuciłem w przestrzeń. – Nie ma sprawy – powiedział chłopak – niech pan go sobie weźmie, znalazłem go błąkającego się na parkingu, a już jednego takiego mam…

Wziąłem. Przytulił się do mnie z pełnym zaufaniem – i tak już zostało. Na 16 długich lat.

Kiedy po ciężkiej, błyskawicznie rozwijającej się chorobie wyszło na jaw, że nie ma dla niego ratunku – musiałem zdecydować, czy skazać go na jeszcze kilka dni cierpień, czy ułatwić mu odejście.  Wybrałem to drugie, tak jak bym wybrał to rozwiązanie dla siebie. Odszedł na moich rękach.

A dzisiaj sąsiadka powiedziała mi, że kościół katolicki pozwala kochać zwierzęta, ale uważa, że wydawanie na ich ratowanie pieniędzy, to grzech. Nie wiem, czy to oficjalne stanowisko tej instytucji, czy tylko wymysł prostej kobiety. Ale wiem, dlaczego jestem dla tego towarzystwa pełen obrzydzenia. I powiem wam: jestem dostatecznie stary, by zdarzyło mi przeżyć odejścia wielu osób bliskich i przyjaciół; bywało. Zazwyczaj było to dla mnie smutne, ale nigdy z tego powodu nie uroniłem nawet jednej łezki: śmierć, to śmierć. Tym razem było inaczej.