Niezupełnie politycznie po wyborach

Zacznę od anegdoty z mojej teleturniejowej przeszłości z lat sześćdziesiątych ubiegłego stulecia. Otóż – co łatwo, jak sądzę, pojąć – przy opracowywaniu pytań do naszych programów korzystaliśmy masowo z usług ekspertów. Byli to eksperci nie byle jacy; staraliśmy się prosić o współpracę uczonych renomowanych, z tzw. „wielkimi nazwiskami”. Wymienię to choćby z wielkim sentymentem prof. Henryka Samsonowicza, wielkiego historyka-mediewistę, czy prof. Annę Świderek, królową polskich znawców starożytności i biblistyki. Praca z nimi – to był nie tylko zaszczyt, ale i wielka radość, bowiem większość naszych zaprzyjaźnionych naukowców to byli także ludzie o kolosalnym poczuciu humoru. Niektóre z tych kontaktów przeszły zresztą na stopę prywatną; żeby pozostać przy historykach, późniejsze na przykład sesje pokerowe z prof. Adamem Kerstenem do dziś są przez nielicznych żyjących jeszcze ich uczestników wspominane z niejakim rozrzewnieniem. Profesor w równym stopniu kochał karcięta, jak… nie umiał się nimi posługiwać i potężnie zasilał kasę redakcyjno-aktorskiej wesołej bandy z Ryszardem Serafinowiczem,  Gustawem Holoubkiem i Andrzejem Szczepkowskim na czele.

Ale nie o tym będę opowiadał. Jeden z członków tej bandy (nie powiem, który – niech występuje tu jako X; powiem tyle, że był genialnym redaktorem pytań) był pełen zupełnie szczególnego szacunku do uczonych. Po prostu, leżał przed nauką plackiem. Czcił ją wręcz bałwochwalczo (może dlatego, że nie udało mu się przebrnąć dalej, niż przez drugi rok Uniwersytetu…). No i kiedyś zaangażowaliśmy do opracowania pytań z pewnej – bardzo na owe czasy nowoczesnej – dziedziny wiedzy nieznanego nam dotychczas, ale bardzo sławnego profesora politechniki. Człowiek pytania opracował. Merytorycznie nie budziły one rzecz jasna żadnych wątpliwości, ale zredagowane były gorzej niż fatalnie: napisane okropnym językiem łamiącym wszelkie zasady polszczyzny, z błędami gramatycznymi i stylistycznymi, a nawet… ortograficznymi. Słowem – katastrofa. Niezbędna się stała długa rozmowa z panem profesorem, w której uczestniczył X; w toku tej rozmowy wyszło brutalnie na jaw, że uczony ów – będąc niekwestionowanym autorytetem w swojej dziedzinie – ma jeszcze potwornie obskuranckie poglądy i w ogóle jest mentalnie mocno nieświeży.

Redaktor X był załamany. – Słuchaj – powiedział do mnie – światopogląd mi się załamał. W co ja mam teraz wierzyć, komu zaufać?

Nieco mnie to ubawiło. Sam wówczas byłem mocno związany ze środowiskiem naukowym i różne rzeczy w nim widziałem; wprawdzie takiego typa, jak nasz ekspert też spotkałem po raz pierwszy w życiu, ale od bezkrytycznego uwielbienia tego środowiska byłem nader daleki.

Tyle anegdotka. Prawdę powiedziawszy – chyba średnia. Ale mi się jakoś przypomniała, jak oglądałem występy telewizyjne członków Państwowej Komisji Wyborczej. Też same profesory, zdaje się – i w dodatku sędziowie najwyższych sądów w Rzeczypospolitej. Ale ich mowa, intonacja, sposób bycia – okropność. To, co pan przewodniczący wyprawia publicznie z odmianą liczebników na przykład – wyczerpuje chyba znamiona brutalnego gwałtu. A niewymuszonego wdzięku mają ci panowie tyle, co moja szczotka do mycia łazienki. Niestety.

Jak dodam do tego osobowość pana profesora Bendera oraz paru jego kumpli związanych z pewną toruńską radiostacją, to widzę, że natura obdarza różne sceny polityczne dość równo.

Tylko jedno mnie zastanawia: kto to całe towarzycho z lewej, prawej i centrum wyniósł tak wysoko?