Stare znajome pastwisko

Dawno nie pisałem znowu. Z jednej strony nie bardzo mi się chciało, zresztą z rozmysłem – o czym niżej – z drugiej zaś wciągnęło mnie szalenie badanie możliwości WordPressa. Coraz bardziej mi się ten system podoba: jest szybki, niesamowicie elastyczny, ma potworną liczbę wtyczek poszerzających jego (i tak niemałe) podstawowe możliwości, ma także ogromnie wiele szablonów najwyższej klasy. Postawiłem w życiu kilka witryn na Joomli i bardzo ją lubiłem; blog natomiast prowadziłem i prowadzę tutaj, bo tu wszystko było od początku prościutkie. Teraz spróbowałem najnowszej wersji WP z wszystkimi możliwościami i powtarzam: jestem zachwycony. Joomla niech się chowa; tym bardziej, że na niektórych serwerach jej nie lubią: bardzo żre zasoby. Przy tym zarówno instalacja systemu, jak dodawanie do niego nowych elementów – to zupełny banał; prościej tego robić chyba nie można.

Ale nie tylko tym miało być.  Przerwa w pisaniu wynika stąd także, iż z rozmysłem czekałem na rozwój sytuacji politycznej. Z jednej strony byłem niemal pewien, że PiS i Spółka – wbrew gromkim deklaracjom i jawnie nieszczerym oświadczeniom różnych swoich “paprotek” (zwróciliście uwagę na te uciekające w bok oczka pani Kluzik-Rostkowskiej i ten wbity w sufit wzrok pana Poncyliusza?) – odpali niebawem jakąś rakietę w starym stylu; z drugiej jednakże strony myślałem, że może w tej cieknącej ciurkiem rzece hipokryzji pisuary popłyną tak daleko, że nie będzie im już wypadało odżegnywać się od pewnych świeżo wypowiedzianych “nabrzmiałych pokojem i miłością” słów.

Wygrała, oczywiście, pierwsza opcja. Najpierw Jarosław Kaczyński z zaciśniętymi ustami odciął się w swoim starym, dobrze znanym stylu warkotliwie od udziału w posiedzeniu Rady Bezpieczeństwa Narodowego, poświęconym stenogramom ze Smoleńska, potem ogłosił normalne dla siebie insynuacyjne antyrosyjskie oświadczenie. Potem zaś – to dzisiaj – byliśmy świadkami histerycznego napadu jakiegoś chama w Londynie na Komorowskiego; warto to obejrzeć, kto nie widział.

[YouTube=http://www.youtube.com/watch?v=8yYOZ96EJM8]

Komorowski niestety nie błysnął refleksem (przyznaję, strzelić złośliwością z biodra nie jest łatwo) i zareagował poważnie. Dla mnie prosiło się powiedzieć “pięknie dziękuję za wizytówkę, sam równie ładnej nie mam”, albo coś w rodzaju “nie rzucaj synku tymi rzeczami, bo będziesz w końcu musiał rzucić sobą”, ale ja nie kandyduję na nic, więc mnie łatwo…

Tak więc, jesteśmy w domu. Ściślej na pastwisku. Pełnym znajomego bydełka. Dalej już – wieszczę – będzie tylko lepiej. To znaczy bardziej po bandzie.

W tym samym, niestety, jesteśmy domu, – i nie mogę na to nie zwrócić uwagi –  w którym jednego dnia jeden z kandydatów na prezydenta zapiernicza na pielgrzymkę mężczyzn do jakichś Piekar, drugi zaś w dyrdy leci do wszechświatowej świątyni kiczu w Licheniu…

Trochę mnie uwiera, że na Komorowskiego mimo to trzeba będzie zagłosować, ale z teokracji to się będziemy wyzwalać potem. Najpierw pozbądźmy się braciszka.