Do przemyślenia

Co spowodowało niesamowite zgoła zainteresowanie niewinnym – z pozoru – postem, dotyczącym odkrycia dwóch złożonych związków organicznych w meteorycie sprzed blisko 40 lat? Co wywołało takie emocje na najróżniejszych forach dyskusyjnych? Przyznam, że mnie te pytania trochę dręczą. Nie tytuł przecież (przypominam: „Największe odkrycie wszech czasów?”), w którym tkwił jawnie poddający sprawę w wątpliwość znak zapytania. Podobnie – moim zdaniem – sensacyjny materiał z bardzo intrygującą „zemstą Montezumy” w tytule – można powiedzieć: psa z kulawą nogą nie zaciekawił. Nie to przecież także rozpaliło odbiorców do białości, że ktoś wpis dostrzegł i zgłosił w „Wykopie”; z wieloma tekstami tak się dzieje i podobnych efektów zaobserwować się nie da. Więc zapewne – tematyka. Fakt, że odkrycie dotyczy sfery bliskiej przekonaniom i wierzeniom. No i o tym warto chyba trochę pogadać.

Jak się wydaje, nawet ludzie źle wykształceni i prymitywni  wyczuwają (a może: tacy przede wszystkim, bo pozostali to wiedzą), że odkrycie, które stanowić może przesłankę do przyjęcia, iż życie na Ziemi pojawiło się wskutek przypadkowej koincydencji wydarzeń – powiedzmy, jego pierwociny dotarły do nas z Kosmosu i na naszej planecie znalazły wypadkiem warunki do dalszego rozwoju – że to odkrycie zatem jest niebezpieczne dla biblijnych legend. Idą w diabły już nie tylko sympatycznie naiwne historyjki o Adamie i Ewie oraz kolejności tworzenia świata, ale w ogóle zakwestionowana zostaje – choć nie wprost! – sama zasadność mówienia o akcie stworzenia, zatem zanegowany zostaje Stwórca jako taki.

Ale przecież nawet teologowie – przynajmniej niektórzy – już dawno pogodzili się z opinią, iż Biblii nie da się rozumieć dosłownie. Jest ona dla nich jakąś wielką przenośnią, literackim opisem wydarzeń dla naszych przodków niepojętych. Już nie mówi się o żadnych „sześciu dniach stworzenia i siódmym odpoczynku”, kobiecie robionej z żebra i temu podobnych wydarzeniach. Niektórzy teologowie nie upierają się też już wcale, że życie powstało wyłącznie na Ziemi; być może – powiadają – Stwórca tchnął swój „impuls sprawczy” w Kosmos i dalej już poszło samo…

To ostatnie odkrycie takiemu właśnie poglądowi sprzyja, nawiasem mówiąc. Przy okazji nie wyklucza ono – ale i nie potwierdza, czyni tylko prawdopodobniejszym! – istnienia życia poza Ziemią (bo te pierwociny i gdzie indziej mogły znaleźć warunki dalszej ewolucji przecież). Co więcej, i to jest niezwykle ciekawy aspekt sprawy, czyni ono nieco prawdopodobniejszą hipotezę, iż znane nam formy życia mogą być wszędzie dość podobne. W kontekście tego odkrycia „inteligentne chmury”, czy biologia oparta o krzem zamiast węgla wyglądają znacznie bardziej fantastycznie, niż jeszcze przed miesiącem.

No, ale  cudownie rozmnożeni ostatnio osobnicy o mentalności pana Orzechowskiego i jego fundamentalistycznej kompanii Biblię rozumieją dosłownie. Poczuli się zagrożeni, bo czują – podświadomie zapewne – własną umysłową karłowatość i rzucili się na wszelkie możliwe fora z wściekłymi komentarzami. Reagują alergicznie: najszczęśliwsi są, gdy znajdą choćby nic nieznaczącą literówkę w tekście dziennikarskim, z której natychmiast wyciągają wnioski o naszej nierzetelności i zamierzonych manipulacjach… Oni, Obrońcy Wiary, wiedzą niezachwianie, że mają rację – a myślących inaczej najchętniej by potraktowali tak, jak to przedstawia załączona ilustracja. Z krzyżem w ręce, z płonącymi fanatyzmem oczami pędzą przez nasze życie społeczne rozdając razy…

Oczywiście, każdy ma prawo wierzyć w co chce, albo i nie wierzyć. Tylko – jak mawiał klasyk – po cholerę łamać krzesła?

I skąd się bierze taka ilość tej szaroty? Oto pytanie.

A, jeszcze jedno: porównywalne zainteresowanie (choć, naturalnie, bardzo rozłożone w czasie) wzbudzają wśród czytelników niniejszego bloga wpisy o… „Superstacji”. I krytyka pewnej nieudolnej dziennikarki. I to jest dopiero niepojęta tajemnica!