Misjonarze

Trwa – już nie wiem: na szczęście, czy też niestety – kampania wyborcza. Wszyscy leją wszystkich. Obudzili się też i okropnie zaktywizowali internetowi misjonarze-harcownicy. Mianem tym określam nie ludzi, którzy mają jakieś poglądy i je w Sieci prezentują, ale tych, którzy per fas et nefas usiłują na jakieś jedynie słuszne poglądy nawracać innych; obojętne, prawicowe czy też lewicowe, cokolwiek by te etykietki dziś znaczyły. Cóż więc czynią owi misjonarze? Otóż – nie będzie przykładów, bo i tak wiecie, o kim mówię; jeśli zaś nie wiecie, to poczekajcie parę godzin, misjonarz sam się zgłosi – misjonarze owi grasują po cudzych witrynach, wypatrują nieprawomyślności i natychmiast „dają odpór”.

Przyznam, że kompletnie takiego działania nie rozumiem. Prawdę mówiąc – poglądy sprzeczne z moimi mnie najzupełniej nie interesują, a w każdym razie nie mam najmniejszej ochoty denerwować się, dobrowolnie czytając jakieś głupoty. Przy okazji: bardzo proszę nie irytować się na to określenie; w gruncie rzeczy każdy z nas uważa przecież swoje poglądy za rozsądne, chyba że jest szurnięty – jeśli zaś tak, to poglądy przeciwne ex definitione musi uważać za nierozsądne, czy wręcz głupie. Tak więc nie ma w określeniu głupoty żadnej zniewagi, tylko stwierdzenie faktu; rozumiemy się?

No więc, nie czytam niemal żadnych blogów (ani gazet), z którymi się nie zgadzam; nie słucham również w żadnej TV ani stacji radiowej „wrażych” komentatorów. Niemal, bo niektóre jednak czytam – i niektórych ludzi „z tamtej strony” jednak słucham, nawet z uwagą; niekiedy zaś – trzymajcie się, bracia – z przyjemnością. Co decyduje o tym niemal?

Jedno w zasadzie: forma. Nie mogę słuchać sprawiającego nieustannie wrażenie, że mu wyleci sztuczna szczęka piskliwego i bełkotliwego X czy Y, ani sepleniącego tłuściocha o trzech podbródkach Z, ani łykającego w pośpiesznej chęci zgnojenia rozmówcy końcówki słów W (nomina sunt odiosa, matołku niedokształcony). Jeśli ktoś umie formułować zdania tak, by miały one podmiot i orzeczenie, jeśli nie zakrzykuje oponenta (to, naturalnie, odnosi się też do dyskusji na piśmie; zgodzicie się, że i tu można się zakrzykiwać, prawda?), jeśli buduje wypowiedź jasno i precyzyjnie – i, rzecz prosta, bez ordynarnych wyzwisk, jeśli nie chce rozmawiać ze mną z kijem bejsbolowym w ręku – jeśli, słowem, mam do czynienia z dżentelmenem o innych niż moje poglądach, a nie z rozwrzeszczanym chamem – czytam i słucham.

Przykłady: mam absolutnie i całkowicie inne poglądy niż p. Radek Sikorski; ale zawsze będzie miał on moją uwagę i będę z całym zainteresowaniem czytywał jego kolejne książki. Podobnie, uważam za szalone i w większości nonsensowne poglądy Janusza Korwina-Mikkego – ale ten facet umie dobrze pisać i robi to czasami bardzo zabawnie, zaś konstrukcja jego wywodów może być radością dla miłośnika łamigłówek logicznych, który zapragnie te rozumowania obalić (nie chwaląc się, bo sukcesu naukowo-dydaktycznego nie odniosłem – ale to u mnie Mikke zaliczał sto lat temu ćwiczenia z Podstaw Matematyki; a sukcesu nie odniosłem, bo studia matematyczne rzucił i zwiał na filozofię…). Dalej, z zasadniczych powodów światopoglądowych myślę inaczej niż ks. Kazimierz Sowa – a słucham go i czytam z zaciekawieniem; z tych samych przyczyn nie mogę przyjąć punktu widzenia ks. Tischnera – a uważam go za jednego z najgłębszych myślicieli naszych czasów. I tak dalej.

Ale nie wymagajcie ode mnie, bym mój bezcenny czas – w moim wieku każda godzina jest bowiem bezcenna – poświęcał już nie na polemiki, bo o tych mowy być nie może, a na czytanie wypocin jakichś trzeciorzędnych niedouków czy grafomanów. A propos polemik:bodajże Antoni Słonimski zapytany, czy nie zechciałby z X wymienić poglądów, odparł: a niby czemu mam tracić na wymianie nieekwiwalentnej?